Alles van het MARNEGEBIED

Oagt is de hoofdfiguur uit een bekende Eenrumer legende.

In vervlogen tijden woonde Aagt, voor Groningers “Oagt” in Eenrum. Aagt was een gezonde, straatarme meid, die op kosten van de kerk leefde. De Eenrumers gunden Aagt een beter leven. Een stuk grond om te bewerken, te zaaien en te oogsten kon uitkomst bieden. Goede grond was te kostbaar. Net ten westen van Eenrum lag een stuk naamloos niemandsland, een stuk onland, waar geen liefhebbers voor waren. De Eenrumers wilden het land wel aan Aagt geven. Niet voor niets. Ze moest er iets voor doen wat nog geen tien tellen hoefde te duren.

“Den zol `t ook wel nait veul om `t lief hebben”, zal Aagt hebben gedacht toen men er met haar over begon. Daar zou het uiteindelijk op neerkomen….
Aagt diende als tegenprestatie voor dat stuk “voortreffelijk” land door het middenpad van de kerk te lopen. Bij een volle kerk wel te verstaan en …… spiernaakt!!! Na deze nadere bepaling stilletjes verwerkt te hebben, besloot de arme meid om toch maar aan het verzoek te voldoen. Hoefde ze bovendien eens een keer niét met zondagse kleren naar de kerk… Toen het dan zover was dat ze zich moest bloot geven – wát een kerkvolk die morgen! – schijnt de (nog) arme Aagt zich op de boezem en op het achterwerk geslagen te hebben met de woorden:
“Van veurn Oagt, van achtern Oagt, en `t haile Aindrommer Oagt is van Oagt!”.
Ondanks dat er bij de bijzondere galop van Aagt onder het kerkvolk jonge kerels genoeg gezeten moeten hebben, werd Aagts kerkgang in Eva-kostuum niet gevolgd door een aanzoek van één van hen. Terwijl ze toch overduidelijk konden zien wat voor vlees ze in de kuip zouden krijgen! Dit getuige het opschrift van haar grafsteen, ooit eens door iemand genoteerd voordat er een vloer overheen werd gelegd.
De volledige tekst, waaraan de jaartallen ontbreken luidde:

Hier ligt begraven Aagt.
In leven was zij maagd.
Het heeft haar nooit berouwd.
Dat zij niet was getrouwd.
Maar wel heeft het haar mishaagd.
Dat zij nooit werd gevraagd.

De naam Aagt leeft voort in de Aagtsweg, natuurcamping “t Oagt” en in Aagtsheem, het verzorgingshuis in Eenrum. Voor het vrouwtje Aagt liep de Eenrumer kerk vol, voor de overdracht van de kerkgebouwen aan de Stichting Oude Groninger Kerken loopt de Eenrumer kerk ook vol. Bezielde kerkgang is een ander verhaal. Eenrum wijkt daarbij niet af van het landelijk beeld. Door de leegloop van de kerken komt er niet genoeg geld meer binnen om de kerkgebouwen te kunnen onderhouden. De Stichting Oude Groninger Kerken biedt uitkomst. De vergelijking met het vrouwtje Aagt dringt zich op. Een nieuw perspectief, een nieuwe eigenaar op de akker waar bijna niet meer geploegd, gezaaid en geoogst wordt.


Oagt van Ainrom
Oagt was gezond, mor aarm; 't was zo gezegd 'n noakende maaid. Dij binnen der tegensworeg wel meer, mor in dij òlle tieden was dat aans. In aals gevaal in Ainrom was zai de ainegste.
Dat zol nait zo blieven, was veuls te sneu. Nou lag ter bie Ainrom 'n groot stok laand, dat nòg gain noam haar, en dat ook aan gain mìnsk toukwam. leder haar vrouger ja tòch al genog. 't Was nait van 't allerbeste; 't lag mor wat leeg ook. Mor as Oagt dat haar, din haar ze tòch nòg genog, want 't was 'n haile lap.
Ale Ainrommers wollen heur dat tou. Mor ze mos ter wat veur doun. Stoer was 't nait: ze mos allain mor even deur de kerk lopen.
As 't aans nait is....
Ja, mor de kerk mos vol vòlk wezen.
Nou, wat zol dat? As 't aans nait is....
Ja, mor zai mos zok eerst spierlieke noakend oetbòien.
Harre Jazzes!
Nou, dat mout elk din zulf waiten, mor Oagt zee: ik dou 't! Zai haar laank genog aarm west.
Ze dee 't ook, in 'n runtje, 't was in 'n ogenblik òflopen. Zai sluig zok op bòrst, en ze sluig zok op 't gat, en dou zee ze: Van veuren Oagt, van achtern Oagt, en 't haile Aindrommer Oagt is van Oagt.
Ie kinnen 't hoast nait leuven? 't Bewies is ter; dat stok laand hait ja nòg aal doagen 't Oagt. Zo zel 't blieven, tot aiwege memorie.

Nou zol ie zeggen, is ze wel gaauw traauwd wòrden. 't Is aans oetkomen. Zai mog 't manluvolk nait lieden, òf de jongkerels moggen heur nait lieden, dat zel de woare reden wel west hebben.
't Bewies is ter weer. In de kerk van Ainrom, doar ze vrouger luip, doar ligt ze nou. Op heur stain, doar staait 't dudelk op te lezen:

Hier ligt begraven Aagt,
In leven was zij maagd;
Het heeft haar nooit berouwd,
Dat zij niet was getrouwd,
Maar wel heeft haar mishaagd,
Dat zij nooit werd gevraagd.

Dij stain ligt onder de vlouer; köster wol hom aans wel geern zain loaten.